Onderstaand treft u een greep uit de vele getuigschriften die wij als Stichting Resilient Care Taking hebben mogen ontvangen van onze cliënten na afronding van één van onze trajecten.
“Ik kon mijn oren niet geloven. Het gevoel van erkenning wat ik kreeg was onbeschrijflijk.”
“Het achtweekse traject is voorbij gevlogen en ook al voelde het voor mij een beetje als een drive-by wortelkanaalbehandeling, wil ik toch duidelijk benadrukken dat dit waarschijnlijk één van de beste stappen in mijn leven is geweest.”
“Het ging niet zachtzinnig. Ik werd direct bij de les getrokken. Strepen zetten, rücksichtslos stoppen, terug naar je basis. Voor je gezin gaan zorgen. Spijt betuigen en verder gaan.”
“Dit is eigenlijk de kern. Mijn zelfvertrouwen en mijn eigenwaarde is weer opgebouwd. Ik mag er zijn. Net als ieder ander dat mag.”
“Je eigen grens leren te bewaken, het heeft mij zelf behoorlijk veel rust gegeven ondanks dat er nog een hele lange weg is te gaan, is er nu eindelijk een begin. Een begin wat eerdere hulp instanties niet voor elkaar hebben gekregen.”
“Een uitleg waarbij lachen en huilen hand in hand gaan en je de emoties niet hoeft te verbergen. Vervolg afspraken werden gemaakt en op weg van Leeuwarden naar huis hielden we alleen elkaars hand vast zonder wat te zeggen, het was een goed gevoel wat je veel rust gaf!”
“Zij hebben mijn droom en doel om mijn relatie te redden niet een keer ter discussie gesteld, ook al was het bijna niet te redden.”
“Het is een voldongen feit dat vele mensen PTSS met hun leven moeten bekopen omdat ze vaak zelfmoord plegen. Je bent niet zwak maar een van de sterkste in de samenleving als je PTSS hebt opgelopen, anderen maken dit niet mee en weten niet wat deze sluipmoordenaar kan bewerkstelligen. Zet je trots om alles alleen te willen doen opzij en vraag hulp.”
“Voor het eerst in mijn leven heb ik mij overgegeven en geluisterd. De hoogmoed aan de kant gezet. Laat je eens keer helpen.”
“En ook al ben ik er nog niet, ik ben goed op weg. Want: ‘Zij vliegt op eigen vleugels en de lucht is haar strijdtoneel’ is mijn levensmotto geworden.”
“Het is een heel verschil als je wakker wordt en zegt tegen je zelf: ik ben mooi of ik ben lelijk. Ik ben trots op wat ik heb gedaan of dat het allemaal niets voorstelt. Jaren ben ik vlak geweest. Alles stond alleen maar in het teken van doorgaan, overleven.”
“Ik ben er nog niet, maar het begin is gemaakt. Van iemand die stilstond of misschien zelfs wel in z’n achteruit stond, ben ik via in z’n vrij stationair draaien naar de eerste versnelling gegaan. Nu beweeg ik langzaam vooruit.”
“Maar toen begon de ellende. Ik moest ineens praten! En niet de gebruikelijke quasi humoristische en sarcastische onzin waar ik normaal gesproken mijn geestelijke strubbelingen mee camoufleer, maar écht praten.”
“Het gevoel van erkenning wat ik kreeg was onbeschrijflijk. Daarop volgend kreeg ik echter nog wel even een waarschuwing van hun omdat ik losse handjes had gehad bij mijn ex.”
“Al snel viel er een heleboel op z'n plek. Al snel werd ook duidelijk dat mijn PTSS bepaald niet pas kortgeleden uit de lucht was komen vallen. In heldere taal kreeg ik uitgelegd wat het precies inhield en welke symptomen er bij hoorden. Symptomen waar ik dus al jarenlang mee leefde zonder te weten waarom.”
“De eerste dag dat ik op de sportschool kwam zal ik nooit meer vergeten. Ik werd zo warm onthaald door iedereen en werd door hun gevraagd om voor de groep te komen staan waar ik nogmaals bedankt werd voor mijn diensten voor ons land. Er werd geklapt. Wederom wist ik niet wat ik meemaakte.”
“Eén van de latere huiswerkopdrachten was het opstellen van een zgn. moreel kompas (TomTom) en dat toepassen op dagelijkse problemen/keuzes. Dat heeft mij gebracht dat ik bewuster met problemen en keuzes omga, waardoor ik betere beslissingen neem.”
“Gebleken is dat er helemaal niet zoveel verschil zat tussen het een en het ander. Stukken minder dan ik dacht. Het deed goed te mogen constateren dat ik toch niet zo erg in negatieve zin veranderd ben als ik had gedacht.”
“Nadat ik enigszins bekomen was van deze enorme stempel op mijn voorhoofd boden zij mij onmiddellijk hulp aan. "Welkom bij de club", zei hij op een toon alsof ik een prijs gewonnen had. Ik kreeg er bijna zin in.”
“De weg ernaar toe is belangrijker dan het eindpunt’. En die weg bewandel ik nog steeds. Want hoe kan ik met volle overgave van een ander houden, als ik niet van mezelf hou?”
“Ik ben ontslagen en werd aan mijn lot overgelaten. Mijn lijdensweg ten gevolge van de PTSS heeft een vernietigend spoor achtergelaten, ik raakte mijn familie en vrienden kwijt en kreeg door de stress in 2012 ernstig hartfalen en een longinfarct, heb drie weken zeer kritiek op de intensive care doorgebracht, zelfs een bijna dood ervaring mogen meemaken.
"Zij hebben mij door een zeer effectieve en intensief stappenplan, waarbij speerpunten zoals structuur, regelmaat, en balans in lichaam en geest laten doorlopen. Bewustwording acceptatie en het leven in het hier en nu heeft mij enorm geholpen.”